Rozdział 46: Opuszczony Cmentarz.

 Największym osiągnięciem człowieka

mogłoby być wykazanie, że prawa natury

są inne, niż dotąd wierzyliśmy.

~Michael Faraday

   Gdy wszyscy przeszliśmy już rytuał nakładania balsamu, pokonaliśmy mur w dogodnym do wspinaczki miejscu. Wybiła północ i w okolicy nie było żywej duszy.

   Podczas naszego przeprawiania się na drugą stronę nastąpiły dwie dziwne, a jednocześnie niepokojące rzeczy, których długo nie mogłem zrozumieć.

   Pierwszą z nich był esemes. Szedłem obok Louisa i nagle poczułem w kieszeni wibracje telefonu. Byłem przekonany, że to wiadomość od ojca, choć zwykle nie pisał do mnie w niedzielę o tak później porze. Okazało się jednak, że to nie on, lecz ktoś, z kim nie miałem kontaktu od ponad miesiąca.

   Przygnębiony przeczytałem wiadomość od Alby.

   Przepraszam, ale nie mogę dłużej tego ukrywać.

   Kocham Cię.

   Odpisałem jej prawie bez zastanowienia.

   Jestem  z innej bajki.

   Nie zadawaj się ze mną.

   Gdy chowałem telefon do kieszeni, Justin pomagał już Jesy we wspinaczce. Instynktownie wziąłem Lou za rękę i przyciągnąłem do siebie.

   Jego reakcja mnie zmroziła.

   - Nie dotykaj mnie.

   Pomyślałem, że zobaczył wiadomość od Alby i uznał, że go zdradzam. Wyjaśniłem mu szybko i mało składnie, jak to wyglądało, ale nie chciał mnie słuchać. Patrzył tylko na mur cmentarza. Tak jakby to, co czekało po drugiej stronie, budziło w nim lęk.

++++

   Justin chyba nauczył się na pamięć przewodnika, bo pewnie prowadził nas przez las grobów.

   Przeszliśmy Aleję Egipską i przecięliśmy Krąg Libański, gdzie znajdowały się najbardziej oryginalne grobowce. Zadziwił nas grób Karola Marksa, choć więcej czasu spędziliśmy przed miejscem pochówku Michaela Faradaya. Okazało się, że Justin ma biografię tego XIX-wiecznego fizyka w małym palcu.

   - Był tak szalony, że eksperymentował na samym sobie, aby pokazać, że prąd nie płynie wewnątrz ciał stałych, lecz po ich powierzchni. By to udowodnić, zaprojektował klatkę, nazwaną jego imieniem. Wszedł do niej i uwolnił ogromne wyładowanie elektryczne. Nikt nie wie, jak mógł to przeżyć.

   Włóczyliśmy się dalej po opuszczonym, zarośniętym cmentarzu, co krok natrafiając na przewrócone krzyże i otwarte groby.

   Ta sceneria, kojarząca się z koszmarem sennym, przypomniała mi wampira z Highgate i łowców pod wodzą Davida Farranta. Ale prawdziwy strach czułem z powodu czegoś zupełnie innego.

   Dziwnie roztrzęsienie Louisa, który rozglądał się wystraszony, było bardziej niepokojące od całego legionu wampirów.

   W którymś momencie wziąłem go za rękę.

   - Co ci jest?

   Wpatrywał się w posąg bez głowy, który strzegł ruin mauzoleum. Wyglądał, jakby padł ofiarą jakichś czarów. Gdy się odezwał, jego głos zabrzmiał głucho.

   - Nie podoba mi się to miejsce.

   - Przecież cmentarze są naszym naturalnym środowiskiem. O co ci chodzi?

   Zamiast Louisa odezwał się Justin, który stał na bazie strzaskanej kolumny:

   - Słuchajcie, nie lubię mówić takich rzeczy, ale obawiam się, że jesteśmy śledzeni.

____________________

Witam z przedświątecznym rozdziałem :3 

Jutro, jak dobrze pójdzie, pojawi się następny ^^ 

(jest to zależne od internetu u rodziców .-.)

No, ale jak podoba się ten? Jest dreszczyk emocji? :D

Dajcie znać, proszę c;

Kocham Was xx

~Monte