Rozdział 19: Bela Lugosi Nie Żyje.

Przemierzyłem oceany czasu,

żeby cię odnaleźć.

~Bram Stoker (Drakula)

   Nadeszła najbledsza wiosna w moim życiu i przyniosła niepojęty spokój. Odkąd wstąpiłem do zakonu Retrum, czułem, że jestem coraz dalej od dobra i zła. 

   Pozwalałem sobie nawet myśleć o śmierci mojego brata bez poczucia winy. Przecież prędzej czy później wszyscy umrzemy. Mój głupi pomysł przejażdżki na motorze jedynie przyspieszył podróż Juliana w zaświaty. 

   Spędzanie wolnego czasu na cmentarzu w towarzystwie zmarłych umożliwiało mi traktowanie życia jak ulotnej chwili pomiędzy dwiema wiecznościami, o których nic nie wiemy. Nikt bowiem nie powraca zza grobu.

   Dotąd nie zadałem żadnego pytania zmarłym, ale zamierzałem to niebawem uczynić.

   Dni mijały. Jeśli nie byłem w szkole lub nie poświęcałem czasu nauce, słuchałem "Night Shift", podarunku od Louisa. Najbardziej tajemniczy z całej trójki stał się dla mnie kimś więcej niż towarzyszem niebezpiecznych zabaw. Nie wiedział o tym - a może wiedział? - że rozmyślam o nim każdej nocy.

   Szanowałem Justina i lubiłem Jesy, chociaż miała trudny charakter. Z Louisem łączyło mnie coś innego, mimo że nic się między nami nie wydarzyło. W jego obecności wciąż wyobrażałem sobie, jak biorę go w ramiona. Jednocześnie wiedziałem, że nie powinienem tego robić. 

   Między naszą czwórką narodziło się coś bardzo ważnego i nie chciałem tego zniszczyć przez pochopne zbliżenie się do Louisa. Jesy na pewno by mi tego nie wybaczyła. Wszystko byłby dużo prostsze, gdyby Justin w końcu się przełamał, a ona pozwoliła mu się kochać. On jednak cały czas się wahał, tłumiąc swoje uczucia. Nasze sobotnio-niedzielne włóczęgi po cmentarzach trwały już od dwóch miesięcy. I wbrew pozorom tym, co się rozwijało między mną a Lou, była przyjaźń, nie miłość.

   Traciłem nadzieję. 

   Myśląc o tym wszystkim, przewinąłem kasetę do trzeciej piosenki. Było to jedno z najważniejszych nagrań Bauhausu, "Bela Logoisi's dead". Pochodziło z 1979 roku i zostało uznane za pierwszy gotycki singiel w historii muzyki.

   Piosenka, która trwa dziewięć minut i trzydzieści siedem sekund, rozpoczyna się od hipnotycznej perkusyjnej solówki z akompaniamentem gitary elektrycznej. Słuchając złowieszczego głosu Petera Murphy'ego, przypomniałem sobie, co kiedyś przeczytałem o aktorze występującym w pierwszej ekranizacji "Drakuli": legendarnym Beli Lugosim.

   Przez całą swoją karierę kojarzony z przerażającymi rolami, ten facet, który urodził się w Transylwanii, z czasem uwierzył, że jest wampirem. Pod koniec życia sypiał w trumnach, a kiedy umierał, podobno widziano nietoperza wylatującego z jego mieszkania.

   Ta ostatnia pogłoska mogła być miejską legendą, ale faktem opisywanym przez historyków kina jest ekscentryczny pogrzeb Lugosiego. Tak jak aktor zażyczył sobie w testamencie, jego zwłoki ubrano w kostium wampira i pochowano na kalifornijskim cmentarzu. 

   Usłyszałem pukanie, więc wyłączyłem megafon.

   - Wejdź tato.

   Ojciec, zgodnie ze swoim zwyczajem, najpierw zajrzał przez uchylone drzwi, jakby chciał się upewnić, czy w środku nie ma potwora. 

   Którym mógł być jego własny syn.

   Spojrzał na ufarbowany na czarno swój dawny płaszcz na wieszaku, a potem megafon na podłodze. Ta sama scena powtarzała się co wieczór.

   Potem usiadł na brzegu mojego łóżka i zapytał:

   - Jak mogę ci pomóc?

   Jego pytanie wprawiło mnie w zakłopotanie. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć.

   - Może powinniśmy pójść do specjalisty -zasugerował. - Takich rzeczy nie można zostawiać samym sobie. To jak trucizna, która rozchodzi się po całym organizmie, aż w końcu jest za późno.

   - O czym ty, do licha, mówisz? Nie rozumiem cię, tato.

   - Myślę... tak, chyba nie jesteś tego świadom, ale wydaje mi się, że cierpisz na depresję. Chciałbym ci pomóc. Dlatego pomyślałem, że moglibyśmy poszukać...

   Zanim zdążył wypowiedzieć słowo "psychologa", wtrąciłem pospiesznie:

   - Ależ bardzo mi pomagasz, tato. Nie potrzebujemy żadnego specjalisty.

   - Naprawdę? - zapytał z niedowierzaniem. - Nie czuję, żebym robił coś specjalnego.

   - Pozwalasz mi być sobą. To najlepsze, co ojciec może zrobić dla swojego dziecka - powiedziałem wystudiowanym tonem, który miał zabrzmieć bardzo dojrzale.

   Ojciec wstał i ze spuszczoną bezsilnie głową skierował się w stronę drzwi. Zanim wyszedł spojrzał jeszcze na mnie z powagą.

   - Na pewno niczego nie potrzebujesz?

   - Możesz być spokojny. Nigdy nie czułem się lepiej.

   Kiedy zamknął za sobą drzwi, włączyłem magnetofon, żeby Peter Murphy mógł jeszcze zaśpiewać refren.

Bela Lugosi's dead

Undead, undead, undead...*

____________________

   * Bela Logosi nie żyje,

      lecz żyje, żyje, żyje...

 ____________________

Witam po, jak dla mnie, super extra mega długiej przerwie. Bardzo Was przepraszam, że nic nie dodawałam, ale na początku byłam chora i po prostu nie miałam sił, potem zaległości w szkole, bycie na bieżąco, różne sprawdziany, aż w końcu chwila wytchnienia i weekend spędzony z rodzicami. W końcu wypoczęta i zmobilizowana wracam na bloggera. Nawet nie wiecie, jak mi tego brakowało. Mam nadzieję, że mimo tak długiej pauzy nie straciłam czytelników? Proszę, dajcie o sobie znać w komentarzach, ile Was tam jeszcze zostało.

Kocham Was xx

~Monte