Rozdział 23: Kościół Szatana.

Istnieje więcej obrazów zła

niż czegokolwiek innego.

Zło jest wizualnie atrakcyjne,

podczas gdy dobro

nikogo nie interesuje.

~Lars von Trier

   Po godzinie szalonego tańca poszliśmy na pierwsze piętro klubu. Wnętrze zostało zaaranżowane tak, aby przypominało średniowieczny klasztor, a stolikami były prawdziwe trumny.

   Z głośników płynęły chorały gregoriańskie, proste, a jednocześnie podniosłe. Rozpoznałem nagranie mnichów z Silos z płyty, którą miałem w domu.

   Kelner o twarzy zbira zapalił świecę na naszej trumnie i przyjął zamówienie. Dwie wódki z tonikiem dla Jesy i Louisa. Piwo o nazwie Delirium tremens dla mnie. Justin zdecydował się na bezalkoholowe piwo imbirowe, upierając się, że zapłaci za wszystkich. 

   Pagafantas.

   Już nie byłem wściekły, chociaż niespełniony pocałunek pozostawił w moim żołądku dziwną pustkę. Louis rozmawiał z ożywieniem z Jesy i Justinem, jakby to, co się między nami wydarzyło, było tylko jednym z pocałunków programu przewidzianego na tę noc.

   - Dużo ludzi przyszło do kina?

   - Tłumy - wyjaśniła ruda. - Przynajmniej uniknęliśmy ścisku. Z resztą kino europejskie to nuda.

   - Ale nie "Antychryst" - zaoponował Justin. - To genialna interpretacja wygnania Adama i Ewy z raju. Różnica polega na tym, że w Biblii raj jest miejscem dobrym, tak jak w filmach Disneya. Lars von Trier dla odmiany pokazuje straszną naturę, w której zwierzęta pożerają się nawzajem. Narodziny oznaczają śmierć, nie ma litości. Zwróćcie uwagę, że para bohaterów z "Antychrysta" ukrywa się w domu zwanym Edenem, otoczonym przez las. Chcą być dobrzy, lecz Eden pokazuje im wyłącznie złą stronę życia. Jest taki wspaniały moment, kiedy Willem Dafoe, zdając sobie sprawę z tego, co go otacza, mówi: "Natura jest kościołem Szatana". Kiedy bohaterowie wreszcie postanawiają ją naśladować, stają się antychrystami. Zaczynają kroczyć ku skrajowi przepaści.

   Niebieskookiemu chyba podobały się słowa Justina, który nie zawsze snuł refleksje równie pomyślnie.

   - Dobry jesteś - pogratulował mu. - Twoje spostrzeżenia są bardzo wnikliwe. I pomyśleć, że nie widzieliście tego filmu.

   - Ja widziałem! - zaprotestował. - Dwa razy na DVD. Ale chciałbym obejrzeć go w kinie, porządnie.

   - Chciałbyś raczej zobaczyć jak Charlotte Gainsbourg masturbuje się na dużym ekranie - dodała Jesy. - Słyszałam, jak mówiłeś o tej scenie. Jesteś chory!

   - To nieprawda - zaprzeczył zawstydzony brunet. - Poza tym wydaje mi się, że mnie obrażasz. 

   Ta rozmowa przy świecach i trumnie była tak dziwaczna, że miałem ochotę się zaśmiać. Trzymałem jednak język za zębami, żeby nie zaogniać sytuacji.

   - Żartowałam - odparła Jesy, lekko klepiąc go po policzku, jak gdyby był naburmuszonym dzieckiem.
   "Pagafantas" - pomyślałem znowu.
   - Mnie bardzo odpowiada to, co robi Lars von Trier - wtrącił Louis. - Kiedy prezentował swój ostatni film w Cannes, powiedział: "Jestem najlepszym reżyserem na świecie. Rzecz w tym, że pozostali są przeceniani".
   - Co za dupek! - oburzyła się Jesy.
   - Jest geniuszem. Nie rozumiesz, że zadrwił w ten sposób ze wszystkich krytyków, którzy go nie cierpią?
   Dyskusja kinomanów trwałaby jeszcze, ale nagle wielki cień położył się na trumnie, przy której siedzieliśmy.
   Jakiś gość kilka lat starszy ode mnie niespodziewanie wyrósł nad nami. Był masywny i miał ogoloną głowę. Tak jak wszyscy bywalcy klubu nosił się na czarno. Rozpięta koszula obnażała jego odrażająco włochaty tors.
   Louis wyglądał na wystraszoną, podczas gdy Jesy powitała go z uśmiechem.
   - Cześć Morti. Kopę lat.
   Nieznajomy spojrzał na mnie badawczo, a potem opowiedział:
   - Dawno tu nie zaglądaliście. Co się z wami działo?
   Chłopacy wzruszyli ramionami. Wydawali się czymś poruszeni.
   - Zajęliśmy się nauką - wyjaśnił Justin. - Wiesz, za rok idziemy na studia. Myślimy o przyszłości i tak dalej.
   Morti pociągnął go za włosy, mówiąc:
   - Do dupy. "No future". Tak śpiewali Sex Pistols, no nie? Niezły z ciebie numer, mały. - Potem zapatrzył się na Lou i rzucił: - A ty jesteś pierwsza liga.
   To powiedziawszy, oddalił się. Mój mroczny czarodziej odetchnął z ulgą.
   - Kim był ten gość? - zapytałem.
   - To długa historia. Kiedyś ci opowiemy.
____________________

Jestem, spóźniona.. Ale to przez psychologa, bo powiedziała mamie o moich problemach i zrobił się kwas w domu.. Mimo to staram się jakoś trzymać i oto jestem, choć nie powinnam xD
Bez zbędnej notki :p
Kocham Was xx
~Monte