Rozdział 24: Ostatni Wywiad z Eduardem Benavente.

Patrzę w lustro, jestem szczęśliwy

i myślę głównie o sobie.

Czytam książki, które rozumiem

mniej niż siebie. Słucham kaset,

na których nagrałem swój głos.

~Paralisis Permanente

   Dokończywszy nasze napoje, poszliśmy na drugie piętro. Jesy chciała obejrzeć dokument o liderze Paralisis Permanente, legendarnego zespołu z lat osiemdziesiątych.

   - Wokalista przypomina bardzo Edwarda Cullena, zobaczycie - powiedziała. - Może jest trochę bardziej wychudzony. Ale i tak był niesamowity. No i też miał na imię Eduardo.

   Drugie piętro Negranoche urządzone było w klimacie chilloutu. Podkreślały to wielkie poduszki rozrzucone po podłodze. W ciemności, której niemalże nie rozpraszało światło padające z ekranu, dostrzegłem kilku pijanych gotów, których zmógł już sen. Jakieś pary obściskiwały się z wyraźnym zamiarem uprawiania seksu. Ubrania w ogóle im nie przeszkadzały.

   Wyglądało na to, że tylko my byliśmy zainteresowani filmem, który właśnie się zaczynał.

   Ścisnęliśmy się pomiędzy dwiema poduszkami. Czarno-białym zdjęciom towarzyszył fragment wywiadu przeprowadzonego z Eduardem Benavente niedługo przed jego śmiercią. Piosenkarz zginął w wypadku samochodowym, wracając z koncertu w Leon. Miał dwadzieścia lat.

   Rozmowę przeprowadził dziennikarz Manuel Diumenjo.

   - Jak to się stało, że zamieniłeś perkusję na gitarę?

   - Na gitarze mogę komponować własne piosenki. Szczerze mówiąc, nigdy nie będę dobrze grać na żadnym instrumencie. Brakuje mi cierpliwości.

   - Podobno po koncercie w Zeleste w Barcelonie poszedłeś z zespołem do Bagdadu, najbardziej obskurnego klubu porno w tej dzielnicy. Mówi się, że chodzenie do Bagdadu to pozerstwo.

   - Nie wiem, czy to pozerstwo. Ja chciałem spędzić noc z jakimś transwestytą. W każdym razie, kiedy tam dotarliśmy, lokal był już zamknięty.

   W mroku rozległy się śmiechy tych nielicznych, którzy oglądali dokument. Teraz leciał najsłynniejszy wideoklip zespołu, do piosenki "Samowystarczalność". Eduardo Benavente grał w korytarzu na gitarze. Na głowie miał czapkę nocnego portiera. Potem leżał w wannie pełnej krwi.

   Był odrażający, ale wiarygodny.

   Nagle wzdrygnąłem się, czując, że czyjaś zimna dłoń dotyka mojej. Próbując ją rozpoznać, podniosłem wzrok i ujrzałem oczy Louisa, które iskrzyły się tajemniczo w ciemności.

++++

   Noc zakończyła się nieprzyjemnym incydentem w drzwiach klubu, gdzie wpadliśmy na bardzo pijanego i wściekłego Mortiego. Tym razem był bardziej agresywny.

   - Po co przyprowadziliście tego gówniarza?

   - Każdy ma prawo czegoś się nauczyć - odparł pojednawczo Justin.

   Zmęczenie imprezą i emocjami sprawiło, że nie zareagowałem natychmiast. W normalnych okolicznościach rzuciłbym się na Mortiego, choć wydawał się dużo silniejszy.

   Louis szepnął mi do ucha, jakby czytał w moich myślach:

   - Nie daj się sprowokować. To świr i ma nóż w kieszeni.

   Widząc czułość i zainteresowanie, jakie okazał mi niebieskooki, Morti aż zamarł. Jesy popchnęła nas w stronę wyjścia. Nim jednak wyszliśmy na ulicę, tamten złapał mnie za rękę.

   Justin stanął między nami, a wtedy łysy odezwał się nadspodziewanie spokojnie:

   - Chcę tylko coś powiedzieć temu nowemu na osobności. Chciałbym uczestniczyć w jego edukacji.

   Chwilę później objął mnie ramieniem i oddaliliśmy się o kilka metrów od reszty. Jakaś pijana dziewczyna leżała bezwładnie na chodniku. Jej znajomi bezskutecznie próbowali doprowadzić ją do pionu.

   W tym groteskowym otoczeniu Morti zbliżył swoją spoconą twarz do mojej i oświadczył:

   - Trzymaj się z daleka od Louisa albo pożałujesz.

____________________

Hejo :D
Mam dobrą wiadomość :3
Od dziś będą chyba 4 rozdziały dzień po dniu, bo są tak krótkie, że nie ma sensu wstawiać co parę dni, poza tym chcę jak najszybciej skończyć to wstawiać, a do końca jeszcze z 60 rozdziałów xD
Kocham Was xx
~Monte