Rozdział 30: Duchy Przeszłości.

Już nigdy więcej, myśląc o tobie, nie będę smutny.

Już nigdy więcej nie będę smutny, myśląc o sobie.

~U_MA

   Alba potknęła się kilka razy, przysuwając do sofy ekran oraz projektor ze statywem. Po sprawdzeniu, czy wszystko działa, zgasiła światło i usiadła obok mnie.

   Zastanawiałem się, jaki jest sens oglądać film o drugiej w nocy. Zwłaszcza w stanie głębokiego upojenia alkoholowego.

   Odpowiedzią okazał się tytuł nagrania.

   ALBA / 17

   Początek był w sepii - prawdopodobnie dodanej w postprodukcji jako efekt specjalny - i przedstawiał małą blondyneczkę raczkującą po trawie.

   - To prezent urodzinowy od ojca - wyjaśniła. - Nie chciał z tym czekać, aż będę dużo starsza, uważa, że to byłoby zbyt pretensjonalne.

   - Myślałem, że twój ojciec za bardzo się o ciebie nie troszczy.

   - Bo się nie troszczy. Wynajął do zmontowania tego filmu specjalną ekipę, która zajmuje się materiałami z wesel i chrzcin.

   W następnej scenie filmu Alba miała już cztery latka i próbowała grać w ping-ponga ze starszym mężczyzną z kozią bródką. Pomyślałem, że to pewnie jej dziadek.

    Nie do końca wiedząc, co ja właściwie robię, rzuciłem jej ukradkowe spojrzenie. Miała łzy w oczach. To mogło oznaczać, że dziadek jest już na tamtym świecie.

   Delikatnie położyłem rękę na jej kolanie, chcąc, żeby przestała się martwić. Albie chyba się to spodobało, bo odwróciła się w moją stronę i oparła mi stopy na brzuchu. Na nagraniu pojawiła się dziewczynka. Wyglądała na szczęśliwą. Bez namysłu zacząłem gładzić stopy Alby. Po chwili moja dłoń przesunęła się po jej aksamitnej skórze aż do ud. Gdy dotarłem do brzegu spodenek, zawróciłem i moje palce udały się w podróż w przeciwnym kierunku. 

   Uśmiechnęła się z zamkniętymi oczami.

   Tym czasem dziewczynka z nagrania była już Albą, którą znałem. Bawiła się z kotem, który śmiesznie odskakiwał. Te z pozoru radosne sceny przyprawiały mnie o nostalgię, bo zdałem sobie sprawę, jak szybko wszystko przemija. W każdej chwili przestajemy być tymi, którymi dotąd byliśmy.

   - Dzwoni twój telefon - powiedziała nagle, otwierając oczy. 

   Zatopiony we własnych myślach nie zwróciłem na to uwagi. Ona jednak poczuła wibracje aparatu.

   Nie zdejmując jej nóg z mojego brzucha, wyjąłem z kieszeni telefon i zajrzałem do archiwum wiadomości.

   Miałem trzy nieprzeczytane esemesy. Wszystkie były od Louisa.

   00:42

   Przyszliśmy się z tobą spotkać. Czekamy na cmentarzu w Tei.

   01:25

   Pospiesz się, Harry. Mam dla ciebie wspaniałą nowinę.

   02:19

   Gdzie jesteś?

   Alba spojrzała na mnie z zaciekawieniem. Może miała nadzieję, że powiem jej, kto do mnie napisał o tak późnej porze.

   Postanowiłem zachowywać się dalej jak gdyby nigdy nic. Moja ręka znów spoczęła na jej kolanie, jakby zastanawiając się, w którą stronę podążyć. Podjąłem decyzję. Wyłączyłem telefon i wróciłem do oglądania filmu, duchów bezpowrotnie minionej przeszłości.

 ____________________

DUM DUM DUUUUM *powiew grozy* 

Co wy na to?

Ja nie zamierzam nic wyjaśniać :P

Kocham Was xx

~Monte
PS. 3 000! DZIĘKUJĘ BARDZO KOCHANI! *-*