Rozdział 31: Ulotne Gwiazdy.

To bardzo dziwne uczucie, kiedy tracisz złudzenia,

Czujesz się, jakby umarło ci dziecko.

~Judy Garland

   Do niczego więcej nie doszło. Po obejrzeniu nagrania podniosłem się z trudem, odurzony szampanem.

   Nie wiedziałem, czy Alba oczekuje ode mnie czegoś więcej, ale czułem, że nadszedł właściwy moment, żeby wrócić do domu. Około trzeciej składniki gorzkiego koktajlu połączyły się w niebezpieczną mieszankę. Smutek przeszłości Alby zlał mi się w jedno z pustką spowodowaną zignorowaniem wiadomości od Louisa.

   Kto wie, być może właśnie wypuszczałem z rąk prawdziwe szczęście. Czy okazanie czułości Albie było błędem? Jej rozbudzone nadzieje zaraz zastąpi rozczarowanie. A może powinienem być bardziej rozsądny i dając sobie spokój z urojoną miłością, wziąć to, co życie samo rzucało mi w ramiona: tę prostoduszną dziewczynę z dobrej rodziny, równie samotną jak ja.

   Za dużo "może" jak na jedną noc.

   - O czym myślisz? - zapytała Alba, patrząc na mnie przenikliwie, choć już nie tak badawczo jak wcześniej.

   Stojąc przede mną, lekko się kołysała, jakby nie wiedziała, co ze sobą zrobić. Zrozumiałem, że płyta winylowa, szampan, kanapki i film wyczerpały jej repertuar. Teraz oczekiwała, że ja przejmę inicjatywę.

   Minęło kilka sekund, nim odpowiedziałem. Miała piękne ciało, a jasne włosy w lekkim nieładzie czyniły ją jeszcze ładniejszą i swobodniejszą. Podobała mi się. Ale nie chciałem jej robić krzywdy. Użyłem zatem argumentu, który zawsze był skuteczny.

   - Myślę, że zrobiło się późno i ojciec pewnie się już o mnie martwi. Od śmierci brata nie może zasnąć, kiedy jestem poza domem. Boi się, że znowu wsiądę na czyjś motor.

   - Rozumiem - odpowiedziała, delikatnie się do mnie przytulając.

   Czułem szybkie uderzenia jej serca. Przez dobrych parę sekund nasze ciała były złączone - wydawało mi się nawet, że nasze serca biją w jednym rytmie - a potem powoli się odsunęła.

   - No to idź. I tak jestem już szczęśliwa.

   Pocałowałem ją na pożegnanie w czoło.

   - Wszystkiego najlepszego.

   Otworzyłem drzwi, pokonałem kilka metrów dzielących je od furtki.

   Świerszcze śpiewały głośno, noc była przyjemna choć chłodna. Skinąłem ręką stojącej w progu Albie.

   - Jak ci się podobało? - zapytała znienacka.

   Miała niespokojny głos i niezupełnie rozumiałem, o czym mówi.

   - Masz na myśli... przyjęcie urodzinowe?

   - Nie tylko.

   - Nie podobała mi się wyłącznie jedna rzecz - zażartowałem, chcąc rozluźnić atmosferę. - Kiedy następnym razem będziesz robić koktajl, wybierz jakiś tańszy szampan. Szkoda moet & chandon na takie eksperymenty.

   - Tylko taki szampan był akurat w domu, ale... ja pytałam o co innego. - Zaczerwieniła się zażenowana. - Czy ja ci się podobam?

   - Słucham?

   Sprawa się komplikowała, a przecież już się właściwie pożegnaliśmy.

   - Do tej pory byłam dla ciebie jedynie... no wiesz, koleżanką. Poza szkołą widzieliśmy się tylko raz, na koncercie, z którego nawiałeś. Chciałabym wiedzieć, co pomyślałeś o mnie dzisiaj... Kim jestem w twoich oczach?

   Odpowiedź przyniosły raczej alkohol i potrzeba snu niż trzeźwa analiza:

   - Przemiłą dziewczyną - odpowiedziałem.

   Spojrzała na mnie trochę zaskoczona, uśmiechając się nieśmiało. Prawdopodobnie oczekiwała czegoś bardziej spektakularnego. Tak czy inaczej, posłała mi całusa i znikła za drzwiami.

   Spadająca gwiazda przemknęła przez nocne niebo. Przypomniałem sobie życzenie wypowiedziane w myślach przed kilkoma tygodniami na cmentarzu, który teraz wydawał się bardzo odległy.

   Moje marzenie się nie spełniło. Widocznie gwiazdy też nie są niezawodne.

_____________________

Taaa... I to by było na tyle..

Kocham Was xx

~Monte