Rozdział 32: Powrót Do Ciemności.

Śmierć przyjdzie do ciebie

I nigdy więcej nie będziesz

więźniem życia,

czekającym na miłosierdzie

świtu, pośród nocy

pełnej udręki i rozpaczy.

~Aleksander Błok

   Pokonując drogę dzielącą Sant Berger od mojego domu, czułem wielki ciężar na sercu. Niepokój, którego nie potrafiłem do końca zrozumieć, zaczynał mnie zatruwać. Miałem wrażenie, że jestem sierotą, że umarło mi życie.

   Gdybym zdołał sobie wybaczyć tamten wypadek, mój świat byłby ogrodem, w którym rośnie więcej róż niż chwastów. Odkąd matka wyjechała za ocean, żyłem z pogrążonym w letargu ojcem. Dzięki temu mogłem robić to, na co miałem ochotę. Nauka szła mi dobrze, przeżywałem swoje najlepsze lata. Poza tym zakochała się we mnie piękna dziewczyna.

   Miałem powody, żeby nie narzekać.

   A jednak gdzieś w głębi czułem, że nie ma dla mnie ratunku. Każdy mój ruch był niepewnym stąpaniem w próżni. Nie znalazłem żadnej rzeczy, której mógłbym się uchwycić, żadnego wyraźnego powodu, żeby dalej żyć w coraz mniej zrozumiałym dla mnie świecie.

   Do domu wszedłem w najbardziej ponurym z możliwych sposobów. Przywitało mnie brzęczenie telewizora.

   Starając się iść jak najciszej, skierowałem się do salonu. Ojciec chrapał na sofie. Na ekranie jakiś kulturysta z telezakupów wyliczał zalety przyrządu do ćwiczeń. Wystarczy pięć minut dziennie, żeby wyglądać tak jak on. Czyli odrażająco.

   Wyłączyłem telewizor i okryłem ojca wełnianym kocem. Potem ze ściśniętym gardłem powlokłem się do swojego pokoju.

   Dosłownie przewróciłem się na łóżko i zamknąłem oczy. Chciałem zapomnieć o całym świecie i o sobie, ale byłem zbyt zdenerwowany. W końcu zapaliłem światło.

   Sięgnąłem po leżącą na podłodze antologię poezji łacińskiej, którą ostatnio przeglądałem. Otworzyłem ją na chybił trafił na stronie poświęconej Lukrecjuszowi, poecie, który ponoć najpierw oszalał po wypiciu napoju miłosnego, a następnie popełnił samobójstwo.

   Przeczytałem jego słowa niczym przepowiednię.

   Śmierć jest końcem udręki. To najspokojniejszy sen, wieczny odpoczynek. Ten, kto był szczęśliwy za życia, odejdzie z poczuciem spełnienia; ten, kto cierpiał, powinien otrzymać w końcu szczęście i wytchnienie. Wszyscy wiemy, że śmierć jest nieunikniona, i nie powinniśmy się z tego powodu zamartwiać. W grobie i poza nim czeka na nas nic.

   Spojrzałem na otwarte okno i przypomniało mi się, że w szafie mam cztery metry liny, której używałem na kursie wspinaczkowym. Pomyślałem o Ianie Curtisie, wokaliście Joy Division. Widziałem film o jego życiu, "Control". Curtis powiesił się we własnym domu. Wcześniej obejrzał nagranie przedstawiające artystę, który popełnił samobójstwo.

   Lukrecjusz, Ian Curtis... Co dzieje się w umyśle kogoś, kto postanawia odebrać sobie życie? Nie wiedziałem nic o napojach miłosnych, ale lina naprawdę leżała w szafie. Poszedłem jej poszukać.

   Zawsze byłem przeciwnikiem takiego rozwiązania, głównie za względu na emocjonalne spustoszenie, jakie pozostawia po sobie samobójca; według mnie taki człowiek dokonuje aktu absolutnego egoizmu. A jednak miałem ochotę przekonać się, co się czuje, stojąc na krawędzi przepaści.

   Na jednym końcu sznura zawiązałem pętlę. Przełożyłem ją sobie przez głowę, a potem usiadłem na parapecie. Z drugiej strony sznur zwisał luźno, ale wyobraziłem sobie, co by nastąpiło, gdybym przywiązał go do łóżka. Bez trudu wytrzymałoby mój ciężar. Zmierzyłem na oko wysokość z okna do ogrodu. Lina była trochę za krótka.

   Tak, wystarczyłoby zsunąć nogi za parapet, żeby z tym wszystkim skończyć.

   Świadomość, jak łatwo można umrzeć, przyprawiła mnie o dreszcz. Mimo że otarłem się już o śmierć, nadal nie mogłem się nadziwić, że granica jest tak nieuchwytna.

   Kruchość życia.

   Dziwnie uspokojony, spojrzałem na księżyc, przesłonięty małymi obłokami, zapominając o pętli na mojej szyi.

   Ze zmęczenia zamknąłem na chwilę oczy. Nagle poczułem, jak coś brutalnie ciągnie mnie wgłąb pokoju i przewraca niczym niewidzialna fala. Upadłem na plecy, uderzając głową o podłogę.

   Nie pojmując, co się stało, z przerażeniem otworzyłem oczy. Ból był okropny.

   Ktoś na mnie patrzył, ukryty w półmroku.

   Najpierw pomyślałem, że to ojciec, który uznał, że zdecydowałem się na ostateczny krok. Nie byłoby łatwo wytłumaczyć mu się z mojej niewinnej zabawy.

   Kiedy powoli dochodziłem do siebie po uderzeniu o podłogę, czarny złowrogi cień wreszcie odsłonił twarz.

   - Spróbuj zrobić to jeszcze raz, a będę cię ścigać aż po najdalsze krańce piekła - powiedział Louis.

____________________

Wiem, że rozdział miał być wczoraj i bardzo Was przepraszam, ale moja babcia zabroniła mi wchodzić na kompa, bo miałam się uczyć z rachunkowości, czego i tak nie robiłam, bo zakosiłam telefon i siedziałam na tt, a wiadomo, przez Bloggera nie wstawię .-. Przepraszam ;'c 

A tak ogólnie to chciałam skończyć w momencie, gdzie Harry mówi o kruchości życia i napisać, że zdecydowałam się zakończyć bloga, bo to nie ma sensu i takie tam, ale potem stwierdziłam: "Nieee. Niech się jeszcze trochę pomęczą." I wyszło jak wyszło xD

Każdy chciał w końcu Lou, więc o to i jest :D
Ciekawa jestem, co myślicie o tym rozdziale haha

Kocham Was xx 

~Monte
BTW: cudowny cytat, nieprawdaż?